De race van Femke, de tranen van vriendin Margriet

In dit artikel:

Wanneer Femke Kok in Salt Lake City het wereldrecord op de 500 meter rijdt, zit jeugdvriendin Margriet Bottema thuis in Groningen met knikkende knieën voor de televisie. De spanning maakt haar "zo zenuwachtig" dat ze bijna niet durft te kijken, maar als de tijd op het scherm verschijnt, veranderen die zenuwen telkens in tranen: blijdschap om het resultaat, en emotie om de lange weg die eraan voorafging.

Hun band ontstond in de jeugdselectie van Gewest Friesland (rond 2014), maar de eerste, grappige ontmoeting dateert van een jeugdwedstrijd waarbij Femke op het podium stond en Margriet als vierde werd opgeroepen. Vanaf dat moment groeide er een hechte groep: acht trainingen per week, langebaan en shorttrack, krachttraining, zomers fietsen en skeeleren — elkaar vaker zien dan het eigen gezin. Dat maakte ploeggenoten vanzelf tot vrienden.

Femke ontwikkelde zich als de explosieve sprinter van de groep; niet altijd de onbetwiste nummer één in jeugdjaren, maar met die specifieke kick-off-snelheid die haar onderscheidt. Buiten de ijsbaan deelden ze meer dan sport: Margriet voer vaak mee op het oude reddingsschip van Femkes ouders en Femke ging mee naar Ameland, waar ze samen mountainbikten en zwommen. Jaarlijkse trainingskampen in Inzell en talloze foto’s van die jeugdjaren vormen de emotionele achtergrond van hun vriendschap.

Op een gegeven moment koos Margriet een ander pad en verliet ze de weg naar topsport; tegenwoordig schaatst ze nog één keer per week puur voor het plezier. Dat plezier is ook wat ze Femke het meeste gunt: naast succes vooral kunnen genieten van het moment. Margriet herinnert zich ook de moeilijke dagen — zoals het WK in Hamar, toen Femke viel vlak voor de 500 meter maar de dag erna toch zilver pakte op de 1000 meter — en hoezeer zulke gebeurtenissen door twee families werden beleefd, met teleurstelling én troost (pizza met beide families als afsluiting).

Wat Margriet raakt aan het wereldrecord is niet alleen de "bizar snelle tijd", maar vooral wie Femke als mens is: toegewijd, volhardend en altijd betrokken bij haar ploeggenoten. Ze prijst Femkes vermogen om door te gaan als het tegenzit en tegelijk anderen vooruit te helpen. Met tranen zegt Margriet dat ze ontzettend trots is en hoopt dat Femke vooral gelukkig blijft in de sport; olympisch goud zou mooi zijn, maar plezier staat voorop.

Tussen Salt Lake City en Groningen lijkt een onzichtbare lijn te lopen: de race en het record zijn van Femke, maar Margriet beleeft elke meter intens mee — een vriendschap die begon op de ijsbaan en die, ook op afstand, elke triomf persoonlijk maakt.