Timothy Loubineaud en de kunst van nederig blijven
In dit artikel:
Drie weken na zijn wereldrecord op de vijf kilometer (6.00,23 in Salt Lake City) zit Timothy Loubineaud ontspannen in een hotellobby in Sneek, nog onder de invloed van een hardnekkige jetlag maar zichtbaar opgelucht. De Franse schaatser leidt een nomadisch bestaan: door gebrek aan ijsuren in eigen land reist hij het hele jaar door om te trainen en te racen. Zomer en winter betekent voortdurend nieuwe landen, hotels en beds; alleen zo kan hij op topniveau presteren.
Zijn wereldrecord was een emotionele ontlading. Direct na de finish liet hij een rauwe kreet horen — voor hem meer dan blijdschap, het was het breken van jarenlange druk, offers en stiltes. Opvallend aan Loubineaud is dat hij bijna volledig op gevoel schaatst. Tijdens zijn recordrace besefte hij zelf niet precies welke rondetijden hij reed; “mijn brein gaat uit, ik zie zwart en mijn lichaam denkt voor mij” vat hij samen. In een sport die steeds meer draait om data en analyses neemt hij een bijna ouderwetse positie in: intuïtie boven wattages.
Belangrijke invloed was zijn band met idool en medewereldrecordhouder Nils van der Poel, met wie hij een winter trainde. Van der Poel gaf hem het advies om te rijden voor de tijden die hij zelf wil, niet voor wat anderen verwachten — dat veranderde zijn aanpak. De relatie tussen de twee bleef persoonlijk: Van der Poel schonk Loubineaud zijn olympische wedstrijdpak en Loubineaud nam het bord met Van der Poels oude record mee om het later terug te geven — “het is zijn geschiedenis”, aldus Timothy.
Achter de sportman schuilt een terughoudend, verlegen persoon die op het ijs juist volledig open gaat — een alter ego dat hij Timmy Tempo noemt. Zijn drijfveer is niet alleen succes; hij wil met schaatsen mensen laten lachen en de wereld een beetje verbeteren. Die intentie sluit aan op zijn eenvoudige levenshouding: weinig ruis, geen hyperanalyse, veel dankbaarheid. Zijn terugkerende motto: “Ik wil beter zijn dan gisteren, en minder goed dan morgen.”
De weg naar nu was niet zonder eenzaamheid. Als kind voelde hij zich vaak alleen en kreeg hij weinig steun van klasgenoten; een docent zei destijds zelfs dat hij de klastijd zou verspillen. Die ervaring leerde hem zelfstandig te zijn en zijn eigen koers te varen. Sinds dit jaar combineert hij topsport met een plek in het speciale politietraject voor topsporters: trainingsweken wisselen af met werk op het bureau. Dat geeft hem niet alleen een maatschappelijke rol, maar ook een manier om iets terug te doen voor zijn ouders, die jarenlang in hem investeerden — iets wat hij expliciet wil goedmaken. Komend weekend zullen ouders en vriendin voor het eerst in Thialf aanwezig zijn, een moment dat hij als een teruggave beschouwt.
Kortom: Loubineaud is een ingetogen, dankbare atleet die uitzonderlijke prestaties levert door eenvoud, intuïtie en veerkracht. Zijn succes voelt als het resultaat van persoonlijke offers, warme relaties en een bewuste keuze om op gevoel te blijven schaatsen.